Η Δίκη ✿

 Το βιβλίο αυτό το είχα στην λίστα μου αρκετά χρόνια τώρα.. Τα κατάφερα λοιπόν. Το διάβασα! Ένα βιβλίο που κρύβει στις σελίδες του απίστευτες ερμηνείες από αυτόν που θα το διαβάσει. Ερμηνείες που είναι ορατές και άλλες που χρειάζεται αρκετή σκέψη για να τις πιάσεις. Είναι μία δύσκολη κριτική οφείλω να ομολογήσω. Ίσως η δυσκολότερη που έχω γράψει ποτέ ως τώρα.

 Σε όλο το βιβλίο, βλέπουμε τον Γιόζεφ Κ. (Όπου το επώνυμο δεν αναφέρεται ποτέ και λέγεται πώς είναι η απεικόνιση του ίδιου του συγγραφέα μέσα από τον πρωταγωνιστή του βιβλίου του. Όπου Κ. σημαίνει Κάφκα), να προσπαθεί με κάθε τρόπο να γλιτώσει από την κατηγορία και συνεπώς την δίκη που τον έχει υποβάλει η ανώτερη δικαστική εξουσία. Ο πρωταγωνιστής δεν γνωρίζει τον λόγο για τον οποίο κατηγορείται. Είναι μόνος και αυτό δηλώνεται με πολλούς τρόπους, σε πολλές σκηνές μέσα στο βιβλίο. Έρχεται αντιμέτωπος με όλους τους υπόλοιπους ενώ εκείνος είναι μόνος. Απουσιάζει κάθε ίχνος συντροφικότητας και φιλίας. Βρίσκεται δηλαδή μέσα σε ένα χάος προσπαθώντας να σωθεί. Είναι ένας μη πραγματικός κόσμος, ένας κόσμος συμβολικός, μία καρικατούρα. Μία ακόμη παρατήρηση, είναι ο ρόλος της γυναίκας. Κάθε γυναίκα που συναντάει ο Κ. (δηλαδή ο Κάφκα) είναι φιλήδονη, ακόμα και στην σκηνή με τα μικρά κοριτσάκια. Επίσης, η γραφειοκρατία αποτελεί ένα μεγάλο θέμα της ιστορίας. Το χάος του συστήματος, της κοινωνίας. Ο Κ. βλέπει όλο αυτό το χάος ως μία απειλή και στέκεται ανίκανος να την αντιμετωπίσει. Συναντούμε την κατηγοριοποίηση της κοινωνίας σε ανώτερη και κατώτερη, όπου κάθε κατώτερος, εξουσιάζεται από κάποιον ανώτερο. Έχουμε δηλαδή την παρουσία εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, ένα στοιχείο καθαρά μαζοχισμού. Ο ρόλος του παράπλευρου δικαστηρίου που συναντούμε αφορά την ενοχική συνείδηση και δεν χρειάζεται κάποιον να υπερασπιστεί τον Γιόζεφ, αλλά θα πρέπει μόνος του να το αντιμετωπίσει. Αφήνεται δηλαδή να κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά με το στίγμα του κατηγορούμενου (ενοχική σκέψη). Στην σκηνή του μαστιγώματος διακρίνεται για ακόμα μία φορά η ιεραρχία (ανώτερος-κατώτερος) και αυτό που παρατήρησα είναι το όνομα του ενός εκ των δύο που πρόκειται να μαστιγωθούν. Ονομάζεται Φραντς! Λέγεται ότι αυτός που τους μαστιγώνει είναι η καρικατούρα του πατέρα του συγγραφέα. Το ίδιο ακριβώς συναντούμε και στην παραβολή στον Καθεδρικό ναό, όπου πίσω από την πόρτα υπάρχει ο πατέρας του Κάφκα και ο φτωχός είναι ο ίδιος που προσπαθεί με τα χρόνια να περάσει την πόρτα και να έρθει κοντά στον πατέρα του. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα και ταυτόχρονα με σόκαρε λιγάκι, είναι το τελευταίο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο που "σαν σκυλί" τελειώνει, κλείνοντας με την πρόταση: ήταν σαν να έπρεπε να ζήσει η ντροπή γι αυτό και μετά τον θάνατό του. Ο Φραντς Κάφκα θα επιθυμήσει να σβήσει κάθε ίχνος του από αυτόν τον κόσμο. Από την ίδια τη ζωή του. Ο Μαξ Μπορντ όμως, ο φίλος του δεν θα πετάξει ποτέ τα συγγράμματα του Κάφκα και μ αυτήν την κίνηση ο Κάφκα θα γίνει ένας από τους κορυφαίους λογοτέχνες του 20ού αιώνα. Το λάτρεψα αυτό το βιβλίο φίλοι μου, αγάπησα απίστευτα τον μοναδικό τρόπο συγγραφής αυτής της διαχρονικής προσωπικότητας και ανυπομονώ να διαβάσω και άλλο βιβλίο του συγγραφέα!

Βαθμολογία: 5/5 Εννοείται!

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα..
Ο Φράντς Κάφκα (Franz Kafka) 1883-1924 γεννήθηκε στην Πράγα και ήταν γιος ενός εύπορου αυτοδημιούργητου τσεχοεβραίου εμπόρου. Αφού πρώτα σπούδασε για λίγα χρόνια φιλολογία και ιατρική, στράφηκε μετά στα νομικά. Εργάστηκε ως υπάλληλος σε εταιρεία κοινωνικών ασφαλίσεων στην Πράγα. Οι αποτυχημένες ερωτικές του ιστορίες, οι κακές σχέσεις με τον αυταρχικό πατέρα του, η άμεμπτη πνευματική του τιμιότητα και η σχεδόν παθολογική ευαισθησία του υπέσκαψαν την υγεία του. Τα "χρόνια της πείνας" στο Βερολίνο μετά το 1918 του έδωσαν τη χαριστική βολή. Πέθανε εκεί κοντά στην τελευταία του συντρόφισσα, Ντόρα Ντιαμάντ. Έγραψε στα γερμανικά, μυθιστορήματα (τα ημιτελή Η δίκη, Ο Πύργος, Αμερική, που εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του από τον φίλο του, Μαξ Μπροντ, από τον οποίο είχε ζητήσει να τα κάψει) και διηγήματα (από τα οποία ξεχωρίζει Η μεταμόρφωση). Σήμερα έχουν εκδοθεί και τα Σημειωματάριά του και οι επιστολές του (Γράμμα στον πατέρα, Γράμματα στη Μίλενα κλπ.). "Κάποιος θα πρέπει να είχε κατηγορήσει τον Γιόζεφ Κ., γιατί, χωρίς να έχει κάνει τίποτε κακό, ένα πρωί  τον συνέλαβαν." Έτσι αρχίζει η πάντα επίκαιρη Δίκη.