Τι είναι αυτό που κάνει ''ξεχωριστό'' ένα βιβλίο;

 Γιατί κάποια βιβλία μετά το τέλος τους, μας αφήνουν μία ιδιαίτερη αίσθηση που μας κάνουν εντελώς ασυναίσθητα να πούμε '' Θέλω τουλάχιστον κάποιες μέρες για να μπορέσω να ξεκινήσω καινούργιο βιβλίο'';; Θα έλεγα ότι αυτό που μας παρακινεί σε αυτήν τη φράση είναι η μαγεία που ήδη έχουμε λάβει από το προηγούμενο βιβλίο, με αποτέλεσμα να μην θέλουμε να πιάσουμε (για λίγο καιρό) άλλο στα χέρια μας! Τι είναι όμως αυτό που χαρίζει αυτήν την λεγόμενη ''μαγεία'' στον αναγνώστη;
 Θα έλεγα άνετα ότι η εναλλαγή των συναισθημάτων που προκαλεί ένα μυθιστόρημα σε αυτόν που το διαβάζει (η περιπέτεια όπως ονόμασαν οι πρόγονοι μας) αποτελεί τον κυριότερο παράγοντα για να φτάσουμε (ως αναγνώστες) σε αυτό το σημείο. Η εναλλαγή αυτή μπορεί να περιέχει οποιοδήποτε διαφορετικό συναίσθημα, βέβαια με τον απόλυτο τρόπο γραφής που μόνο ένας εξαίρετος συγγραφέας θα μπορούσε να αποδώσει. Υπάρχουν για παράδειγμα, άνθρωποι που λατρεύουν τον πόνο και την θλίψη που απορρέουν από τις σελίδες του βιβλίου, άλλοι τα δυνατά ρομάντζα, άλλοι την δράση, άλλοι πάλι την συγκίνηση, την θέληση, τον φόβο, τον θάνατο. Η απόλυτη περιγραφή όλων των συναισθημάτων και η εναλλαγή τους είναι αυτό επομένως που αγαπάμε να βιώνουμε μαζί με τους πρωταγωνιστές. Η πλοκή είναι το μείζον θέμα που φέρνει αυτήν την υπέροχη μαγεία και αυτή που σου δημιουργεί το ''καλύτερο βιβλίο ever''.
 Κάτι το οποίο προσωπικά με κουράζει απίστευτα είναι οι πολλές λεπτομέρειες. Όχι. Είναι ότι πιο απαίσιο. Πραγματικά. Γιατί τόσες λεπτομερείς περιγραφές; (Τι με νοιάζει εμένα αν ο πρωταγωνιστής έφαγε αυγά με πατάτες και τηγάνισε λουκάνικα;;;;) Όχι. Δεν με νοιάζει. Θέλω απλά να μάθω τι θα γίνει παρακάτω. Με αναπάντεχα γεγονότα και συνεχείς δράση. Γιατί να υπάρχουν βιβλία που οι 200 σελίδες είναι παντελώς άχρηστες και θα έπρεπε να παραληφθούν; Απλά ας μην υπήρχαν καν. Αυτό ακριβώς. Αν δεν υπήρχαν αυτές οι σελίδες η πλοκή θα γεμίσει τον αναγνώστη (η αναπάντεχη πλοκή). Είναι που υπάρχει και αυτή η ταύτιση των χαρακτήρων με την δική μας ζωή, καθώς μπαίνουμε βαθιά στην ιστορία και βάζουμε τους εαυτούς μας στον συγκεκριμένο ρόλο.
 Επομένως η συνεχείς ροή με την ακολουθία των συναισθημάτων και την παράληψη πολλών λεπτομερειών χαρίζουν την ''μαγεία'' και προσφέρουν πολλά μπράβο στο συγκεκριμένο δημιούργημα και κατ επέκταση και στον δημιουργό του. Βέβαια τίποτα δεν είναι απόλυτο, γιατί ο καθένας μας έχει τα δικά του ''θέλω'' και προσδοκίες από ένα ''καλό'' βιβλίο που θα του μείνει αξέχαστο, αλλά πιστεύω πώς όσο μπορεί να γίνει εφικτή η περιγραφή του ''τέλειου'' σίγουρα θα πρέπει να ακολουθεί τρόπους γραφής που αρέσουν στους περισσότερους (αν όχι όλους) τους αναγνώστες.