Έχω υποστηρίξει (και υποστηρίζω) ότι η γραφή της κ. Δημουλίδου είναι εξαιρετική! Το συγκεκριμένο της βιβλίο που φέρει τον τίτλο ''Οι δαίμονες δεν έχουν όνομα'' με απογοήτευσε αφάνταστα! Πλήρωσα (όχι δεν είναι από αυτά που μου στέλνουν οι εταιρείες δωρεάν) 19.90 ευρώ και πραγματικά από τις 600 σελίδες (συγκεκριμένα 604 σελίδες) που διαθέτει το μυθιστόρημα, το έκλεισα 700 φορές! (Τόση βαρεμάρα!!) Η πλοκή υπάρχει στις τελευταίες 40 σελίδες (και αυτό τελείως αργή και με λεπτομέρειες). Το μετάνιωσα που το επέλεξα και αποτελεί από τα βιβλία που δεν το προτείνω γιατί στις μέρες μας τα 20 ευρώ αξίζουν πενταπλάσια!
Αλλά ας πάρουμε της άποψη από την αρχή, να την τραβήξουμε ως το τέλος της, μέχρι να καλυφθεί και να τεκμηριωθεί, με κάθε δυνατή έκφραση, εξήγηση και χρήση μεθόδου απόδοσης του γραπτού λόγου!
Το εξώφυλλο, η επιμέλεια και το χαρτί του βιβλίου είναι άψογα και πολύ προσεγμένα, καθώς επίσης και το οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος παραθέτει ακριβώς αυτά που πρέπει στην περιγραφή του, ώστε ο αναγνώστης να ''ψαρώσει'' και να το αγοράσει (αυτό έπαθα κι εγώ).
Καθώς ξεκίνησα λοιπόν το διάβασμα, από τις πρώτες σελίδες του, βομβαρδίστηκα με χιλιάδες περιγραφές, που σκέφτηκα ότι εντάξει ας το παραλείψω καθώς ακόμα είναι αρχή και πρέπει κάπως να μπούμε στο σκηνικό, τον χώρο, χρόνο, πρόσωπα (στα πρόσωπα ακόμα και στα πιο άκυρα και περαστικά δηλαδή στα γκεστ ξέρουμε όλο το γενεαλογικό τους δέντρο με κάθε δυνατή περιγραφή και λεπτομέρεια). Έλα όμως που μέχρι την τελευταία σελίδα οι περιγραφές με τις λεπτομέρειες τους παρεούλα δεν έφυγαν λεπτό!
Η πλοκή του βιβλίου, ήταν ολοφάνερη από την αρχή και ήδη γνώριζα τι θα ακολουθούσε, καθώς η συγγραφέας φρόντισε να κάνει χρήση άπειρων στοιχείων προοικονομίας (από τις αρχικές σελίδες) τα οποία ήταν ανεξήγητα! (απλά τα παρέθετε σα να σου έλεγε από την αρχή τα πάντα. Γιατί.) Δηλαδή? Τόσο προβλέψιμη η ιστορία και κατ επέκταση το τέλος με μηδέν κορύφωση και αγωνία.. Δεν ένιωσα τίποτα απολύτως καθώς το διάβαζα, αλλά ούτε και στο τέλος! Δεν υπήρχε ούτε πόνος μέσα μου, ούτε φόβος, ούτε χαρά, ούτε λύτρωση για κάτι, ούτε αγωνία, ούτε έκπληξη παρά μόνο αδιαφορία και απλά συνέχισα να το διαβάζω (μπας και γίνει τίποτα μη προβλέψιμο παρακάτω). Υπάρχει μεταφυσικό στοιχείο στην ιστορία, το οποίο παρόλο που το αναφέρει συνέχεια (με σκηνές περιγραφικές και αρκετών σελίδων) στο τέλος που υποτίθεται τα εξηγεί όλα και δεν αφήνει τίποτα ανεξήγητο, το συγκεκριμένο, ούτε που κάνει λόγο τι τελικά ήταν και αν συνέχισε να υπάρχει και μετά την αποκάλυψη των πραγματικών γεγονότων!
Η γραφή είναι αρκετά ωμή στα σημεία που πρέπει, αλλά στα υπόλοιπα ήταν μόνο περιγραφές με λεπτομέρειες χωρίς ωμότητα του γραπτού λόγου (κάτι το οποίο αναζητώ από κάθε συγγραφέα).
Η υπόθεση? Κακή μίμηση προηγούμενου εξαιρετικότατου βιβλίου της κ. Δημουλίδου (ονόματα δεν λέμε βλέπε ''Το κελάρι της ντροπής''). Το θέμα που θίγει είναι πρωτότυπο αλλά ειδικά σε συγκεκριμένο σημείο (568-573 σελίδες) κάνει ανάλυση του θέματος μέσα από την σκέψη ενός προσώπου και μετά τι? Χάνεται αυτό (και το συγκεκριμένο πρόσωπο επίσης που απλά έκανε ένα γκεστ από την πλοκή για να μας μεταδώσει το κοινωνικό πρόβλημα μέσα από τις σκέψεις του, κάτι το οποίο θα έπρεπε να βιώσω ως αναγνώστρια μέσα από την πλοκή και όχι μέσα από τα μάτια του γκεστ μορφωμένου προσώπου και χρήση πληροφοριών της google!) Μετά απ αυτό..Τσουπ περνάει σε σκηνή διαλόγου των προσώπων (κάτι το οποίο συμβαίνει συνεχώς η μεταπήδηση σκηνών μπρος, πίσω σε σημείο φουλ κούρασης και βαρεμάρας και μάλιστα επανάληψη ολόκληρων σελίδων)! Δεν έχω αλτσχάιμερ. Γιατί να διαβάζω ξανά τα ίδια? Παρακάτω. Θυμάμαι τα πάντα. Δεν μπαίνω έτσι στο σκηνικό...Κουράζομαι!
Θα μου πει τώρα κάποιος: ''Μήπως είσαι αναίσθητη κούκλα μου με το συγκεκριμένο κοινωνικό θέμα που αναφέρει η συγγραφέας''? Όχι δεν είμαι είναι η απάντηση. Είναι σοβαρό ναι αλλά μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο δεν το ένιωσα! Ίσως γιατί δεν μ άφησε να υπάρξει κορύφωση καθώς ήταν ολοφάνερο και φλατ όλο το στόρι. (Την οποία πλοκή με 2 προτάσεις μπορώ να περιγράψω αλλά όπως γνωρίζετε δεν επιτρέπετε).
Εν κατακλείδι θα ήθελα να τονίσω ότι δεν έχω καμία απολύτως εμμονή προς την κυρία Δημουλίδου. Ίσα ίσα την θεωρώ εξαιρετική πένα καθώς μου χάρισε σπουδαία μυθιστορήματα της και το αγαπημένο μου ''Μάτι του Βοριά'' που το θεωρώ βιβλίο για σπουδαία μαθήματα ζωής!
Βαθμολογία 1/5 📚
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας που διαβάσατε την άποψη μου! Περιμένω τις δικές σας απόψεις σε σχόλια μέσα στο blog! Ακολουθούν κληρώσεις βιβλίων και πολλές κριτικές. :)
Η σελίδα μου στο facebook https://www.facebook.com/groups/1658724861025763/
Λίγα λόγια για την συγγραφέα..
Η ΧΡΥΣΗΙΔΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σέρρες. Μόλις αποφοίτησε, ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Σχολή Αεροσυνοδών, την Α.S.T. Αμέσως μετά προσελήφθη στην Ολυμπιακή Αεροπορία ως ιπτάμενη συνοδός. Παράλληλα με τη δουλειά της, συνεργάστηκε για κάποιο διάστημα ως δημοσιογράφος με το περιοδικόDiscomoda In, κάνοντας ρεπορτάζ σε όλο τον κόσμο. Το 1997 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο από τις Εκδόσεις Λιβάνη, στις οποίες μέχρι το 2008 εξέδωσε 18 έργα. Από το 2009 μέχρι σήμερα συνεργάζεται με τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ, όπου έχει εκδώσει συνολικά 12 έργα. Από το 2013 ξεκίνησε συνεργασία με τις Εκδόσεις Διάπλαση για την έκδοση παραμυθιών. Όλα της τα βιβλία έχουν γίνει μπεστ σέλερ. Ακούραστη, αστείρευτη και αγιάτρευτα ερωτευμένη με την πένα, όπως δηλώνει η ίδια, ζει πλέον για να γράφει. Για το βιβλίο της ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗ ΝΥΦΗ πήρε το Πρώτο Βραβείο Αναγνωστικού Κοινού στην Κύπρο, ενώ παράλληλα ήταν υποψήφια για το ίδιο βραβείο και στην Ελλάδα. Για τρεις συνεχόμενες χρονιές ήταν υποψήφια για το βραβείο «Συγγραφέας της Χρονιάς» του περιοδικού Life & Style. Το 2004 βραβεύτηκε από το ΠΟΛΚΕΟΑ, το Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Το 2011 βραβεύτηκε από τη γενέτειρά της, τις Σέρρες, για την προσφορά της στα γράμματα. Πρόσφατα, τον Ιανουάριο του 2014, βραβεύτηκε από το λογοτεχνικό τμήμα της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας. Το βιβλίο της ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ μεταφράστηκε στα αγγλικά και το ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ στα βραζιλιάνικα και τσέχικα, ενώ ΤΟ ΚΕΛΑΡΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ θα κυκλοφορήσει σύντομα στα τουρκικά. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα σεναρίου και σεμινάρια φιλοσοφίας, γράφει σενάρια και στίχους και φέτος έγραψε τα δύο πρώτα της θεατρικά έργα: Για ένα μπουκάλι φθηνό κρασί και Ποτέ δεν είναι αργά για την αγάπη και Εννέα χρόνια σιωπής. Άνθρωπος προσιτός και ιδιαίτερα κοινωνικός, έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και της αρέσει πολύ το διάβασμα και η έρευνα. Είναι φανατική φιλόζωη και οικολόγος και θεωρεί ότι τα παιδιά είναι η μοναδική ελπίδα για ένα ειρηνικό αύριο, αρκεί να γαλουχηθούν σωστά. Μότο της: σπίτι χωρίς βιβλία, δωμάτιο δίχως παράθυρα. Στόχος της: να γράφει βιβλία που θα αγαπηθούν. Όνειρό της: να υπάρξει αγάπη και δικαιωμένοι άνθρωποι. Ευχή της: να υπάρχουν ευτυχισμένα και χαρούμενα παιδιά.Ουτοπία της: να μπορούσε να γυρίσει πίσω τον χρόνο και να πετάξει ξανά με στολή, με τα φτερά της Ολυμπιακής, δίπλα στους παλιούς συναδέλφους της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου